Lugo e máis que sabeduría
é a porta e vida.
A persoa que ama Galicia
camiña dobremente...
A saudade e a morriña
da terra,
dalle luz,
música,
sono
é froito dunha mazá
dentada que cunde nos sentidos.
!! Oh terriña que percorres nun intre
na miñas veas como auga nos ríos!!
A túa natureza decátase
como os castros na estoria.
Sinto na miña face auga fresca,
dun manantial perdido
coá denominación de orixe
que dan nome a miña terriña:
Lugo.
Os paxariños asubían,
os saltóns brincan,
e a mar broa tanto...
... na Mariña
que fuxin da praia
ese día.
Pero a miña curiosidade
non lle importaba debuxar
inocencia,
armonía,
liberdade...
... o que fora.
De súpeto, esbarei nunha pedra
e cos ollos angurentos,
feiticeiro, lembraba
como de cativiño
xogaba o escondite
e timidamente contaba chistes
cunha velocidade sorprendente.
e coás fazulas moi encarnadas
o meu pensamento viñeron
palabras da miña nai
que non se esquezen
como ó aire do vento:
- Isto so...
... so, pasa en Galicia.
Copyright: Quino
Joaquín Lourido
aunque no lo entendí completo tiene mucho ritmo
ResponderEliminarfelicitaciones
besitos de luz
Hola Elisa!!!
ResponderEliminarEs un cántico a mi ciudad evocando momentos de mi vida. Gracias por leerme.
Besos desde Lucus Augusti.
Me encanta esa musicalidad que lleva intrínseca tu lengua. Y me gusta ese amor que derramas contínuamente por tu bella tierra.
ResponderEliminarUn beso
Gracias Ana, por leerme y animarme siempre a ser cada día mejor. El gallego es una lengua muy ritmica y al mismo tiempo nostálgica que bien sea através de juglares, cantores como Amancio Prada o la fusión celta entre irlandeses y nosotros con instrumentos muy notables como la gaita.
ResponderEliminarBesos...